30 Σεπ 2010

ΑΜΕΣΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΦΕΤΕΙΩΝ ΖΗΤΑ Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΙΛΗ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα 29/10/2010

Να ενισχυθούν άμεσα τα διοικητικά εφετεία

Τον εμπλουτισμό, αλλά και την ενίσχυση των διοικητικών εφετείων της χώρας ζήτησε η βουλευτής της Ά Αθηνών με τη ΝΔ κ. Φωτεινή Πιπιλή από τον υπουργό δικαιοσύνης κ. Χάρη Καστανίδη ως εισηγήτρια του ν/σ «Δικαστική προστασία κατά τη σύναψη δημόσιων συμβάσεων – Εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την Οδηγία 89/665/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 21ης Ιουνίου 1989 (L 395) και την Οδηγία 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 25ης Φεβρουαρίου 1992 (L 76), όπως τροποποιήθηκαν με την Οδηγία 2007/66/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 11ης Δεκεμβρίου 2007 (L 335)», που συζητήθηκε στη Βουλή. Το νομοσχέδιο για την εναρμόνιση υπερψηφίστηκε και από τη ΝΔ και, όπως τόνισε η εισηγήτρια, η εφαρμογή της δημιουργεί ένα πλαίσιο ασφάλειας για τις δημόσιες συμβάσεις έργων, όπου λόγω της πολυνομίας, αλλά και της αντικειμενικής αδυναμίας των μονομελών πρωτοδικείων για την επίλυση των διαφορών, άφηνε πολλά περιθώρια: α) για διαφθορά και β) για μεγάλες καθυστερήσεις απαραίτητων για την κοινωνία έργων.
Με αφορμή το γεγονός ότι η εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων περνάει στα διοικητικά εφετεία εκτός των μεγάλων συμβάσεων που παραμένουν στη δικαιοδοσία του ΣτΕ – άνω των 15 εκατομμυρίων € - και με δεδομένο ότι απαλλάσσεται το ΣτΕ από δεκάδες υποθέσεις, άρα απελευθερώνεται από μεγάλο όγκο δουλειάς, η εισηγήτρια της ΝΔ Φ. Πιπιλή έθεσε ένα μείζον θέμα.
Για να αντεπεξέλθουν τα διοικητικά εφετεία με τον όγκο δουλειάς πρέπει απαραιτήτως: α) να γίνουν περισσότερα σε όλη τη χώρα και β) να ενισχυθούν άμεσα σε ανθρώπινο δυναμικό και σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή, ώστε να μην κολλούν εκ νέου οι υποθέσεις. Έδωσε μάλιστα το χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στους Δήμους από τις συνεχείς μεταφορές αρμοδιοτήτων, χωρίς την ανάλογη παροχή στήριξης από το κράτος.

29 Σεπ 2010

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΣΥΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αθήνα 29/10/2010

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΣΥΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ

Εχθές συνεδρίασε στη Βουλή η Διαρκής Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου για το υπό κατάθεση νομοσχέδιο «Επιτάχυνση και διαφάνεια υλοποίησης Στρατηγικών Επενδύσεων» με θέμα ημερήσιας διάταξης: Ενημέρωση των μελών της Επιτροπής από τον Υπουργό Επικρατείας, κ. Χαράλαμπο Παμπούκη. Στην τοποθέτηση του ο Υπουργός κ. Χ. Παμπούκης παραλλήλισε τη συγκεκριμένη διαδικασία του «fast track» και τις σημερινές ανάγκες, με το έργο των Ολυμπιακών Αγώνων για να τονίσει τη σπουδαιότητα του εγχειρήματος και την ανάγκη της γρήγορης δράσης. Η βουλευτής Ά Αθηνών – δημοσιογράφος και μέλος της Επιτροπής παραγωγής και εμπορίου, κα Φωτεινή Πιπιλή, που ως γνωστόν έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με το θέμα των παραλιών της Αττικής, επισήμανε τους μεγάλους κινδύνους από τη βιασύνη για επενδύσεις. Συγκεκριμένα του είπε:

«Επειδή, δεν είμαι στην Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, παρά μόνον στο θερινό τμήμα της Βουλής, οπότε δεν θα μπορώ να συμμετέχω στο υπόλοιπο της συζήτησης, χαίρομαι πάρα πολύ που το ΠΑ.ΣΟ.Κ., υλοποιεί, αυτά που δεν πρόλαβε και δεν άφησε, πολλές φορές και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., να προχωρήσει η Ν.Δ.. Μη φοβάστε τους Βουλευτές της Ν.Δ., διότι αντιλαμβάνονται, λόγω διαχρονικής ιδεολογίας, όχι «ad hoc» τη σημασία της ανάπτυξης για τον τόπο.

Με τρόμαξε κάτι που είπατε κύριε Υπουργέ, στη προσπάθειά σας να πείσετε, γιατί πρέπει να έρθει, και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, το υπό συζήτηση νομοσχέδιο. Επικαλεσθήκατε, τη σημερινή συγκύρια και τη συγκρίνατε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό με τρόμαξε. Γιατί, τα μεγαλύτερα διαχρονικά σκάνδαλα, είτε περιβαλλοντικά, χωροταξικά και οικονομικά, δυστυχώς κύριε Υπουργέ, όπως γνωρίζετε, και θα αποδείξει στο μέλλον η ιστορία, έγιναν υπέρ αυτού του απατηλού οράματος, που δυστυχώς στοίχησε πάρα πολλά, και στην οικονομική κατάσταση που βιώνει σήμερα η χώρα. Απλώς, δεν έχει προσμετρηθεί το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων στο έλλειμμα που αντιμετωπίζουμε τώρα και πληρώνουν όλοι οι Έλληνες.

Θα σας δώσω, μερικά παραδείγματα και ολοκληρώνω. Όλοι ήμασταν υπέρ και το βρήκαμε λογικό, -εγώ ως δημοσιογράφος, τότε δεν είχα καμία σχέση με τη πολιτική-, τα ξενοδοχεία του πάλαι ποτέ του ΕΟΤ, να περάσουν σε χέρια ιδιωτών. Μάλιστα, ορισμένοι, χαιρετήσαμε αυτή τη προσπάθεια με το ξενοδοχείο στο Λαγονήσι, το οποίο ήταν εγκαταλελειμμένο και είπαν όλοι να μπει ένας υγιής επιχειρηματία για να προχωρήσει η ανάπτυξη και να διασωθεί το κτίριο. Με τις υπογραφές του τότε υπουργού Ανάπτυξης κ. Τσοχατζόπουλου μετεξελίχθηκε σε ένα εις το διηνεκές σκάνδαλο, όπου ξαφνικά, μια ισορροπημένη ανάπτυξη έγινε ένα ασυμμάζευτο επιχειρηματικό όργιο, εις βάρος συγκεκριμένων παραλιών, εις βάρος του συνόλου του Αττικού Κόλπου.

Άρα, εμένα ο τρόμος μου είναι, μήπως ξαναπέσετε, όχι μόνο εσείς αλλά εν συνεχεία όλοι, στην παγίδα του πολύ γρήγορου και καταλήξουμε να κάνουμε πισίνες, όπως στο Λαγονήσι Resort, για τα κέφια των Ολυμπιακών Αγώνων, μέσα στη θάλασσα και να ξεσηκώνετε όλη η νότια και ανατολική ακτή της Αττικής, γιατί ένας ανεξέλεγκτος επιχειρηματίας κάνει ζημιά στο περιβάλλον.»

27 Σεπ 2010

Μάκιστος-από την οδύνη στην ελπίδα και τη δημιουργία





Έλειπα, γιατί με έστειλε ο Πρόεδρος Σαμαράς να τον εκπροσωπήσω στην παράδοση από τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη των 75 πετρόκτιστων σπιτιών, απ' τα χαλάσματα της τραγωδίας του 2007 στη Μάκιστο. Έχω πάει πολλές φορές, έβλεπα την εξέλιξη αλλά αυτά που είδα σήμερα συνολικά, επιβεβαίωσαν τον κύκλο ότι από τη στάχτη γεννιέται ζωή. Η έννοια του μεγάλου ευεργέτη ξαναπόκτησε πρόσωπο σε αυτό της Μαριάννας και του Βαρδή Βαρδινογιάννη. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Τα έλεγαν οι κλαμμένοι γέροι και γριές που αγκάλιαζαν την ευεργέτριά τους. Κάποιοι από αυτούς μαυροφορεμένοι, γιατί τότε κάηκαν ζωντανοί συγγενείς τους.

Αυτό που δεν ξέρει όλος ο κόσμος και δεν μπορεί να το εκτιμήσει, ήταν η κατάσταση της Μακίστου και της διπλανής Αρτέμιδας (που την ξαναέφτιαξαν οι Κύπριοι). Λόγω καταγωγής μου από την περιοχή από τον πατέρα μου, ήξερα τα χάλια σε αυτά τα δύο χωριά. Απομονωμένα στο πουθενά με εγκαταλελειμένα σπίτια-σαράβαλα, καμιά 30αριά γερόντια, καταλάβατε… Έγινε η καταστροφή, θρήνησε όλη η Ελλάδα – ποιος ξεχνάει εκείνη τη μάνα με τα 4 παιδιά, τον Αντιδήμαρχο Ζαχάρως, τους νεκρούς πυροσβέστες. Σας παραθέτω φωτογραφίες από την πρωινή εκδήλωση παράδοσης των 73 σπιτιών, 2 εκκλησιών και 1 πλατείας που είχαν καεί ολοκληρωτικά. Δεν θα σας βάλω τις φωτογραφίες από τα συγκεντρωμένα ενθυμήματα των νεκρών στο δρόμο, γιατί αυτό το θέαμα δεν το αντέχεις και ούτε εγώ θέλω να το ξαναδώ.

Θα την πώ όμως τη μεγάλη κακία μου, γιατί έρχονται και εκλογές Αυτοδιοίκησης. Τρία χρόνια μετά, με τόσο χρήμα από το κράτος, τους ιδιώτες, το ταμείο του Μολυβιάτη και η ρημάδα η Νομαρχία Ηλείας δεν έχει στείλει δύο μπουλντόζες να κάνουν τον δρόμο ανθρώπινο. Ντροπή που είναι μέσα στη λακκούβα και τις κατολισθήσεις, ακόμα και στο σημείο-μνημείο για τους ανθρώπους που κάηκαν εκεί!

9 Σεπ 2010

Πρωτοβουλίες πολιτών που αξίζουν τον κόπο

Πριν τρεις μέρες μου έστειλε ένα δελτίο τύπου η Μ.Κ.Ο. Πράσινο+Μπλε. Η Πράσινο+Μπλε είναι μία οργάνωση με έδρα τη Ναύπακτο και με σημαντική δράση σε όλη την Αιτωλοακαρνανία. Στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου διοργανώνουν μία πολύ πρωτότυπη δράση. Το βάψιμο των αιθουσών διδασκαλίας του 2ου δημοτικού σχολείου Ναυπάκτου. Θεώρησα ότι τέτοιες ενέργειες πρέπει να τις ενθαρρύνουμε και γι αυτό τους έστειλα το παρακάτω γράμμα:


Αθήνα, 8 Σεπτεμβρίου 2010
Όχι μόνο ως Γραμματέας και Βουλευτής αλλά κυρίως ως πολίτης δε σας κρύβω τον ενθουσιασμό μου για την πρωτοβουλία σας να διοργανώσετε στις 11 και 12 του μηνός το βάψιμο των αιθουσών διδασκαλίας του 2ου δημοτικού σχολείου Ναυπάκτου.

Αυτού του είδους ο εθελοντισμός και η ενίσχυσή του αποτελεί και το στίγμα της προσωπικής μου πολιτικής στη Γραμματεία Εθελοντισμού της Ν.Δ. Ήταν πεποίθησή μου από την εποχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας και της πολύχρονης δραστηριότητας μου στο Δήμο Αθηναίων ότι οι καλύτεροι «δάσκαλοι» για την καλλιέργεια της Παιδείας είναι οι ίδιοι οι πολίτες.

Να σας πω για να σας ενδυναμώσω ότι μια μικρή ομάδα Αθηναίων-μέλη του Παριλίσσιου Συλλόγου- κι εγώ με τις δυνάμεις μου ως δημοσιογράφος και δημοτικός σύμβουλος, επί 15 συνεχή χρόνια αγωνιστήκαμε σκληρά και κατορθώσαμε
α) να μην ανεγερθεί το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Γουλανδρή στο χώρο Ριζάρη και
β) να ελευθερωθεί ο χώρος και να γίνει από το Δήμο Αθηναίων με χορηγία του Νίκου Διαμαντή Πατέρα ένα καταπληκτικό πάρκο στην καρδιά της Αθήνας.



Με αγάπη

Φωτεινή Πιπιλή

2 Σεπ 2010

Το καλύτερο μνημόσυνο για τη μητέρα μου





Αυτό το καλοκαίρι η ζωή μου εμπλουτίστηκε από μία βαθιά, συγκινητική εμπειρία. Θέλω με πολύ αγάπη να σας τη μεταφέρω επειδή η περίοδος που ζούμε είναι σκληρή, στεγνή από συναισθήματα και από διαφορετικά σχέδια έξω από τις επαγγελματικές και οικονομικές αγωνίες. Τον Ιούλιο κατάφερα να πραγματώσω μια αρχική ιδέα μου όταν μαζί με τα αδέρφιά μου αποχαιρετίσαμε οριστικά τη μικρασιάτισα μητέρα μας. Το έχω πει πολλές φορές δημοσίως ότι είχα την ευτυχία να γεννηθώ από καταπληκτικούς γονείς, πατέρα με καταγωγή από την ορεινή Ολυμπία και μητέρα γεννημένη στο Σιβρισάρι της Μικράς Ασίας, που έζησε τον ξεριζωμό σε ηλικία 9 ετών. Ακριβώς επειδή η ίδια είχε έντονες μνήμες από τη ζωή στο Σιβρισάρι, τα Βουρλά και τη Σμύρνη, μας μεγάλωσε όχι με απλές διηγήσεις αλλά με συγκεκριμένες εικόνες. Δηλαδή, χωρίς να έχουμε καμιά φωτογραφία, ξέραμε πως ακριβώς ήταν το σπίτι της, πως ήταν το δωμάτιό της, που βάζαν τη σόμπα, τι παίζαν στην αυλή, πως τρώγαν τα υπέροχα σταφύλια στα Βουρλά όταν γύριζαν από την παραλία.
Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, όπως και τα αδέρφια μου, ήταν η λεπτομερειακή περιγραφή και ο θαυμασμός της για το σχολείο της, το Ανακρεόντειο που πήρε το όνομά του από τον αρχαίο ποιητή ο οποίος γεννήθηκε στην περιοχή, την αρχαία Τέω. Μάλιστα στα λιγοστά πολύτιμα πράγματα που έφερε η γιαγιά μου μετά την τραγωδία ήταν και το απολυτήριο της μητέρας μου από την τρίτη τάξη του Δημοτικού.
Πέρασαν δέκα χρόνια από το θάνατό της, όμως η παρουσία της μητέρας μας Αναστασίας Χατίρη-Πιπιλή, εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά έντονη στην καθημερινότητα όχι μόνο των παιδιών της αλλά και των πολλών εγγονιών της που την χάρηκαν. Πολύ συχνά όλα αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν ότι η μεγαλύτερη τιμή για τη μνήμη της θα ήταν αντί για μνημόσυνα να πάμε οικογενειακώς να δούμε το Σιβρισάρι της και ό,τι έχει απομείνει από τις μνήμες της.
Η ίδια είχε επισκεφτεί δύο φορές την πατρίδα της, μας κληροδότησε δε και φωτογραφίες από ό,τι η ίδια είχε βρει. Ελάχιστα πράγματα αλλά το Ανακρεόντειο σχολείο της το είχε βρει και τις δύο φορές έτσι ακριβώς όπως το άφησε το 22.
Πήγαμε λοιπόν οικογενειακώς, παιδιά και εγγόνια, στη Χίο, περάσαμε με το καραβάκι απέναντι και ξεκίνησε η διαδρομή μέσα στην ιστορία. Ένα ευρωπαικών προδιαγραφών οδικό δίκτυο μας πήγε στο Seferihisar όπως λέγεται σήμερα, πολύ κοντά στα Βουρλά. Επί ώρες κρατώντας τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει η ίδια μέσα στο ήλιο και σε ένα δαιδαλώδες, πολυπληθές σύμπλεγμα χωριών με σύγχρονη μορφή προσπαθήσαμε με αγωνία και κόπο να εντοπίσουμε τα βήματά της. Μας πήρε πολύ χρόνο με τη βοήθεια διερμηνέα να αντλήσουμε πληροφορίες από τους σημερινούς κατοίκους για το που ήταν ο ρωμέικος μαχαλάς, για το αν έχουν μείνει ελληνικά σπίτια και το κυριότερο για το αν υπάρχει η Ανακρόντειος Σχολή. Με τα πολλά κάτι γιαγιές με τσεμπέρια που είχαν ακούσει ως θρύλο πια για τους έλληνες του Σιβρισαρίου μας δώσαν το στίγμα και το βρήκαμε το σχολείο. Στα σκαλοπάτια του αναπαλαιωμένου σε κεμαλικής αισθητική ύφος, παλιού κτιρίου, καθίσαμε οικογενειακώς πολλή ώρα και λες και την είχαμε απέναντί μας μαθητριούλα, της "μιλούσαμε"
Θα σας γράψω άλλη φορά λεπτομέρειες γιατί η μισή Ελλάδα μικρασιάτισα είναι.
Έγραψα πολλά και μπορεί να σας κούρασα. Αλλά έχω στόχο. Να προτρέψω τη μικρασιατική συνείδηση που υπάρχει σε εκατομύρια Έλληνες να βιώσει αυτή τη μοναδική εμπειρία επισκεπτόμενη τις πατρίδες που δημιούργησαν το θρύλο του μικρασιατικού ελληνισμού. Είναι, πιστέψτε με, όλα τα μνημόσυνα μαζί.
Στην πρώτη φωτογραφία, η γιαγιά που θυμήθηκε από διηγήσεις της δικής της γιαγιάς την ιστορία του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία. Η δική της γιαγιά ήταν τουρκάλα Χιώτισσα που πέρασε απέναντι με την ανταλλαγή πληθυσμών με τη συνθήκη της Λωζάννης.
Στη δεύτερη φωτογραφία είναι το σχολείο όπου πήγε παιδάκι η μικρασιάτισα μάνα μου. Παραμένει όρθιο, ανακαινισμένο αλλά όπως βλέπετε καμία σχέση με το πετρόκτιστο νεοκλασσικό κτίριο που είχαν φτιάξει οι Σιβρισαριανοί Έλληνες.
Στην τελευταία φωτογραφία την ώρα που οι άλλοι έψαχναν να βρουν ελληνικά στοιχεία στο Seferihisar, εμείς απολαύσαμε αυθεντικό τούρκικο καφέ σε ένα μικρό καφενείο του οποίου οι νεαρές ιδιοκτήτριες δεν είχαν ακούσει ποτέ για Έλληνες που ζούσαν εκεί! Μας είπαν ότι δεν ήταν από την περιοχή αλλά ενθουσιάστηκαν όταν έμαθαν το λόγο του ταξιδιού μας.